بی تو دلم می‌گیرد
و با خودم می‌گویم:
کاش آن یک بار که دیدمت
گفته بودم:
که بی تو گاه دلم می‌گیرد
که بی تو گاه زندگی سخت می‌شود
که بی تو گاه هوای بودنت دیوانه‌ام می‌کند
اما نمی‌گفتم
که این «گاه» ها
گهگاه
تمامِ روز و شب من می‌شوند
آن وقت بغض راه گلویم را می‌گیرد
درست مثل همین روزها ...

خدايم خداييست...

كه اگر سرش فرياد بزنم،

به جاي اينكه با مشت به دهانم بزند،

با انگشتان مهربانش نوازشم ميكند و ميگوييد:

مي دانم جز من كسي را نداري...

حوصله ام برفی ست!

با یک عالمه قندیل دلتنگی,

از گوشه های دلم آویزان!

آهای!

کافی ست ” کمی “ها  کنی که ” آب”شوم!…

مهربانم عالم از توست...

غریبانه چرا میگردی؟؟؟؟

من خواب دیده ام ... تعبیرش

.... تو میشوی...

وقتی از دست نامهربانی هایم دلخوری
 این خشم را نادیده بگیر
بیا و تو سکوت کن
تا بین مان بهم نریزد
نشنیده بگیر و بحث نکن...
این دل سرکش من
گاهی
دیوانگی می کند
و آخر سر
خودش
به زانو می افتد،
التماس می کند
تا ببخشی...   (مهران حبیبی)